Pierwszą wzmiankę o Sędziejowicach znajdziemy już w Bulli Gnieźnieńskiej z 1136, zwanej także „Złotą Bullą”. Początkowo wioska była własnością książęcą, ale w późniejszych latach, z nadania władcy przeszła w posiadanie arcybiskupa gnieźnieńskiego. We wspomnianym wcześniej dokumencie Sędziejowice występują pod nazwą Zandeieuici vel Zandeievici.

Wraz z upływem lat nazwa miejscowości uległa kolejnym zmianom. W XVI wiecznym kopiale znajdziemy fragment mówiący o kościele w Sandzevoievieusis. Nazwa używana dzisiaj pochodzi z końcówki XVIII w.

Miejscowość jest silnie związana z jednym z ważniejszych wydarzeń z okresu powstania styczniowego. W 1863 r. Sędziejowice z rozkazu generała Edmunda Taczanowskiego były miejscem koncentracji wojsk powstańczych. 26 sierpnia na terenie Sędziejowic doszło do starcia oddziałów dowodzonych przez Taczanowskiego i Józefa Oxińskiego z oddziałem kozackim. W walce polegli, prawie cały oddział kozacki i kilku Polaków.

O bitwie w Sędziejowicach wiersz napisała Maria Konopnicka "O Zarembie 1863 r. w sierpniu pod Sędziejowicami". Zaczyna się on słowami:

"A w Sieradzkiej Ziemi
Łokietkowej ziemi
Zniósł tam Moskwę Taczanowski

Z kosyniery swemi".

W dziesiątą rocznice bitwy władze rosyjskie postawiły na mogile poległych Rosjan okazały pomnik z płyt piaskowca wykonany przez warszawskiego kamieniarza Sikorskiego. Mimo upływu czasu pomnik ocalał do dnia dzisiejszego. Stoi przy głównej alejce cmentarza w Sędziejowicach. Nieopodal niego znajduje się również mogiła czterech zabitych powstańców, których imieniem nazwana została szkoła gminna.

W połowie XIX wieku w Sędziejowicach wzniesiono murowany dwór generała Łuzanowa. Przy dworze znajduje się park z aleją grabową oraz licznymi okazami pomnikowych dębów. Aktualnie budowla i park wchodzą w skład kompleksu należącego do Zespołu Szkół Rolniczych w Sędziejowicach.